'Als je te lang in de afgrond staart, staart de afgrond terug', aldus Nietzsche. En: 'op de bodem van de afgrond ligt de waarheid' volgens Schiller. Die 'ouwe Duitsers' hebben wel wat, dacht 'van het padje'. Maar wat precies? Dat wilde ze nu toch eens onderzoeken. Niet door 'in de afgrond' te springen, maar wel door een tijdsprong te maken. Hoe was het toen voor padje alles 'zwart' was.
Zintuigen geven het op
Nadat Padje ruim 10 jaar geleden met een paddentrek 'van het padje' geraakt was heeft ze lang in het duister geleefd. Nou leven...het was meer vegeteren. Padje herinnert zich nog goed dat al haar eten, waar ze normaal zo dol op was, naar karton smaakte. Ze rook niets, voelde niets, zowel letterlijk (geen kou, geen lentebriesje) als figuurlijk (geen boosheid, geen verdriet). Haar ogen konden het daglicht niet verdragen. Het leek wel of al haar zintuigen het hadden begeven. Zelfs lekker kwaken, muziek maken op een groot waterlelieblad, lukte niet meer. Ze kon zichzelf en anderen niet aanhoren. Een monster, groter dan padje zelf, had haar langzaam maar zeker in zijn greep gekregen. De enige plek waar het monster niet bij kon was de slaap. Van het Padje lag dan ook het liefst 'voor Pampus' onder de modder.
De verleiding weerstaan
Het monster had maar één doel: Padje langzaam maar zeker naar de rand van de afgrond duwen. En daar stond ze. Ze staarde in de afgrond. Het was best aantrekkelijk. De afgrond staarde terug. In de beleving van padje heel verleidelijk. Zou het waar zijn dat op de bodem van de afgrond de waarheid te vinden was? Wat als ze zou springen? Zou ze het overleven? Wilde ze dat? Was er geen andere manier om achter de waarheid te komen? En bestond 'de waarheid' wel. En daar stond ze, wiebelend aan de rand. Het monster duwde, de afgrond verleidde, maar padje besloot om eerst een andere manier te vinden om achter de waarheid te komen. Een sprong zou ze mogelijk niet overleven en daar was ze toch nog niet aan toe. Dus met alle kracht die ze nog in zich had weerstond ze de verleiding en de stuwende krachten van het monster.
In stilte tot zelfinzicht komen
'Van het Padje' ontdekte dat de stilte van de modder, geen afleiding, geen bezoek, alleen op zichzelf aangewezen zijn, ook een positieve kant had. Want als er niemand is om je te helpen, zul je het zelf moeten doen. Padje begreep dat daar zelfinzicht voor nodig was. En inzicht in haar ziekte, acceptatie, aanpassing aan de nieuwe situatie. De waarheid was 'haar waarheid', een waarheid die Padje zou helpen uit de modder te kruipen. Daar was moed voor nodig. Ze moest het monster nu recht in het ogen kijken. Niet vluchten in haar 'veilige' modderbed. Het monster was haar waarheid en haar werkelijkheid. Vechten tegen het monster had geen zin. Ze zou het altijd verliezen. Nee, ze ging de dialoog aan.
Je eigen waarheid
Wat Padje vervolgens ontdekte was dat het 'Monster' steeds kleiner werd, doordat Padje steeds beter snapte wat ze nodig had om met 'het monster te dealen'. Ze hoefde daarvoor niet de afgrond op te zoeken. De waarheid, haar waarheid, bezat ze zelf. Ook ontdekte ze dat ze het niet alleen kon. Gelukkig waren er 'nader-bijen' en werk-bijen die haar bij-stonden. Niet afhaakten toen Padje na een jaar nog niet 'klaar' was. Van het Padje was namelijk begonnen met achterstallig onderhoud. Ze had zichzelf in dat opzicht meer dan vijftien jaar verwaarloosd, en misschien nog wel langer omdat ze dat 'gepulk' in zichzelf nooit zo nodig had gevonden.Tijd is je beste vriend in dit soort processen. En Padje zou iedereen willen aanraden die tijd ook te nemen. Het is de moeite waard de waarheid over jezelf te ontdekken.
Padje is in een filosofische bui. Liggend in haar modderbed overpeinst ze haar leven tot nu toe. 'Van het Padje' heeft inmiddels Sarah al diep in de ogen gekeken, maar als ze 'van het padje' is voelt ze zich zo oud als Methusalem. Toch maakt ze nog graag tijdsprongen. Hoe was het leven ze een dertiger was. Had ze last van wat ze tegenwoordig het 'dertigersdilemma' noemen? Had ze anders geleefd met de 'wijsheid van nu? Zou ze iets willen meegeven aan haar 'dertigjarige zelf'?
Padjes Top 10 om het dertigersdilemma te voorkomen. Best ambitieus, vindt Padje. En natuurlijk heel persoonlijk.
Socializen is macht
Padje herinnerde zich nog goed dat ze rond haar dertigste dacht de hele wereld aan te kunnen. Als ze al keuzes had gemaakt was dat eerder in haar leven gebeurd. Bijvoorbeeld voor een studie. En in dat vak zou ze nu carrière maken. Padje was daar toen min of meer bewust mee bezig. Althans dat dacht ze. Nu weet Padje dat hoe je ook je best doet de beste, het uiteindelijk in je carrière gaat om de ontmoeting met de juiste mensen op het juiste moment. En vaak onderschat: of je wel voldoende aandacht besteedt aan je collega's en aan collegiale activiteiten. Kortom: 'socializen' met de juiste mensen is 'macht' en niet 'kennis is macht'. Ook logisch achteraf bezien, want niets verouderd zo snel als kennis. Socializen moet echter wel bij je passen. Ben je, zoals Padje, soms te negatief over jezelf, te verlegen of ben je 'gewoon' een nerd, weet dan: een compassietraining helpt je jezelf liefdevol te accepteren zoals je bent. En ra, ra, als je zover bent, komen er 'zomaar' de juiste mensen op je pad.
Hijgerig alles willen
'Education permanente' hoort bij het leven. Voor je dertigste en ook na je dertigste. Padje vond dat altijd al. Wat ze in dit verband wel graag had willen weten is dat het nergens voor nodig is te denken dat het leven voor je dertigste geleefd moet zijn. Ook na je dertigste krijg je nog zoveel kansen. Zij, bijvoorbeeld, heeft inmiddels al haar derde carrièreswitch achter de rug. Dat is iets wat 'education permanente' je ook brengt: steeds dichter bij wat je werkelijk leuk vindt en wat bij je past. Een vak waarin je oud wilt worden. Dus: vooral niet al te hijgerig van alles najagen. Die bucketlist geeft alleen maar stress. Bovendien: het leven is sowieso te kort om alles te willen doen, zien, lezen, ontmoeten, ervaren.
Focus op het nu. Denk niet te veel aan later. Later is altijd anders dan je je 'nu' kan voorstellen. Doe
nu wat nu bij je past. Trek je niets, of niet te veel, aan van de
mensen om je heen,' go your own way' en kies een 'levenscoach' waarmee je een klik hebt.
Onverwachte wendingen
Zo, wat een zin. Padje was best onder de indruk van haar wijsheid die opeens uit de modder kwam opborrelen. Dit had ze echt graag eerder willen weten. Padje was veel te lang bezig geweest met het 'pleasen' van anderen. En die focus op het nu had haar zeker tot andere keuzes gebracht. Ze herinnerde zich dat ze ooit twee wijze mannen op haar 'werk- en levenspad ' had ontmoet en één wijze vrouw (los van haar moeder). De eerste was een reclamejongen die Padje adviseerde op ontdekking te gaan in arbeidsland. 'Leg je niet meteen vast, sta open voor wat er op je pad komt, er valt zoveel te beleven. Durf je eigen weg te gaan'. De tweede adviseerde haar: " 'Cultuur, natuur, vriendschap', dit is de heilige drie-eenheid waardoor je werken 'volhoudt' wanneer het moeilijk wordt ". En de wijze vrouw moedigde haar aan vrijwiligerswerk te doen en veel te reizen. Padje had deze lessen nooit vergeten, maar het leven neemt soms onverwachte wendingen. Het is net als met schuivende panelen: het paneel dat het belangrijkste leek kan soms even (of voor langer) naar de achtergrond verdwijnen omdat een ander paneel om aandacht vraagt (of schreeuwt).
'A winner never quit'
Ook dat had 'Van het padje' graag eerder willen weten.Plannen maken voor de toekomst is zeker een manier om in beweging te blijven. Blijven dromen dus. Maar als je niet bereid bent te accepteren dat je soms moet bijstellen, 'gewoon' omdat het onmogelijk is alles onder controle te hebben, word je leven één grote strijd om al die ballen toch in de lucht te houden. Een kunst die maar voor weinigen is weggelegd. Alleen supervrouwen liepen daarbij geen kleerscheuren op. Helaas, dacht Padje, was zij dat nooit geweest. Maar het 'Napoleon-syndroom' was haar niet vreemd. Alleen al omdat ze bang was het anders niet vol te houden omarmde ze het motto van haar generatie hoogopgeleiden: 'a winner never quit'. Een dodelijk motto. Daar was Padje inmiddels door schade en schande van overtuigd. En als er een kink in je zorgvuldig geplande kabel komt, vergeet dan ook niet om hulp te vragen. Je hoeft niet alles alleen te doen. Padje had in haar geval echter pech. De kink in de kabel bleek van zeer lange duur en de 'na-bijen' en 'dichter-bijen' waren helaas niet gezegend met een zeer lange adem.
De tikkende klok
Nu 'Van het Padje' in levensfase 5.0 was beland wist ze één ding zeker. Leeftijd doet er niet toe. Met één grote uitzondering, die waar vooral vrouwelijke dertigers zich mee bezig moeten houden: wel of geen kinderen.
Achteraf wist Padje het wel: denk niet dat er nog tijd is. Voor je het weet ben je aan de verkeerde kant van dertig belandt en wordt het in meerdere opzichten lastiger. Heb je nog geen partner? De leuksten hebben zich dan al gesetteld. Alternatief: de gescheiden man of weduwnaar (met of zonder kinderen). Kan goed of minder goed uitpakken. Wees zo eerlijk mogelijk naar jezelf. Alleen zijn heeft ook grote voordelen. Padje kan daar over meepraten. En besluit je toch een relatie aan te gaan (met die in jouw ogen net niet ideale partner), bedenk dan: de ideale relatie bestaat niet. En weet: het is beter alles bespreekbaar te maken wat je in je relatie dwars zit en zo dicht mogelijk bij jezelf te blijven, dan te pleasen. De partner die je niet neemt zoals je bent en je daarin met al zijn of haar liefde bijstaat, is je niet waard.
Houd het simpel
Nu ze eenmaal 'los' ging wist Padje niet meer van ophouden. Nou vooruit, dacht ze, nog één 'wijze les van Sarah'. Houd je leven zo simpel mogelijk. Als dertiger kan je je niet voorstellen hoe zwaar de last van een eigen huis, al die verzamelde spullen, kleren, schoenen, boeken, keukenapparatuur, eerste, tweede, derde auto, motor, camper, boot, wordt als het leven onverwachte wendingen neemt. En dat doet het leven altijd!
Padje had dit graag eerder geweten. Ze had zich op een gegeven moment laten overhalen om zich te settelen en een huis te kopen. Tsja, wist zij veel dat er een banken- en financiële crisis zou volgen waardoor de waarde van haar huis verdampte als sneeuw voor de zon. En voor Padje is 'vrijheid' een heel belangrijke waarde in haar leven. Bij vrijheid past 'beweging'. Bewegen doe je makkelijker zonder al die ballast. Het is dan ook belangrijk bijtijds te ontdekken welke waarden voor jou het belangrijkst zijn en daar naar te leven. Bijna altijd betekent dat: houd het simpel door te gaan voor wat werkelijk bij je past.
10 persoonlijk adviezen van Padje aan haar dertigjarige zelf
Tot slot Padjes Top 10 ter bestrijding van de 'vroege midlifecrisis':
1. Focus op het nu, wat zich nu aandient en sta daar open voor;
2. Wees eerlijk naar jezelf en ken je waarden-hiërarchie;
3. Werk is niet het allerbelangrijkste in het leven, kies - als het kan - voor minder uren;
4. Maak tijd vrij voor ontmoetingen met vrienden, familie, cultuur, natuur en je hobbies;
5. Socializen is macht. Kennis verouderd;
6. Education permante is onvermijdelijk, leuk en brengt je dichter bij jezelf;
7. Accepteer dat het leven onverwachte wendingen neemt. Dat geeft rust en vrijheid;
8. Plannen maken is goed maar wees flexibel;
9. Hulp vragen mag. Ga in ieder geval van tijd tot tijd te rade bij 'een levenscoach';
10.Zinvolle beslissingen kan je ook na je dertigste nog nemen (m.u.v. een eventuele kinderwens).
Met dank aan Fleetwood Mac, dacht Padje nog, voordat ze in slaap viel.
Digitaal schuilen. Padje had gehoopt dat er tenminste één iemand 'van vroeger' haar digitale maatje zou willen zijn. Niets bleek minder waar. Padje bleek in digibete kringen verkeerd te hebben, of tenminste in kringen met een weerzin tegen alles wat digitaal is. Dit was een grote teleurstelling. Het idee van een life-line met de buitenwereld via internet viel in duigen. En padje? Padje trok zich nog verder terug in de modder. Ze voelde zich afgewezen en wist even niet meer hoe nu verder.
Een bezig bijtje
Diep weggedoken in haar modderbed hoorde padje op een dag een vrolijk gezoem. Ondanks haar sombere gemoed werd ze toch nieuwsgierig. Wat zou dat toch zijn? Voorzichtig glibberde ze uit haar veilige modderonderkomen en keek om zich heen. Toen ontdekte ze de bron van het vrolijke gezoem. Een bezig bijtje was druk in de weer met emmers, bezems, dweilen om de slag met de modder te winnen. De eerste reactie van padje was: waar bemoeit die bij zich mee. Weg jij! Dit is mijn modder. Maar deze bij had iets wat haar raakte. Ondanks het feit dat padje de schoonmaakzucht als een inbreuk op haar privacy ervoer wilde ze deze bij toch een kans geven.
Een dichter-bijtje
'Van het padje' maakte graag sprongen in de tijd. Zo ook nu. Bezige bij bleek een zeer gevoelig maatje te zijn voor padje. Het maatje dat padje nodig had om niet geheel te vereenzamen in haar modderbed. Een maatje dat padje in haar waarde liet, pas dichter bij kwam als padje dat toestond. Taalgevoelig, voorzichtig in haar woordkeus, zeker geen dichter of poet, maar wel iemand die taal op een niet 'gewelddadige' wijze gebruikt. Padje had te vaak zinnen gehoord als: een schop onder je kont moet je hebben; je ziet er anders helemaal niet slecht uit; joh, een vakantie en je bent weer helemaal 'het vrouwtje'. Bij was anders. Bij was bescheiden, zonder oordeel en checkte eerst of padje ergens behoefte aan had voordat ze tot daden overging.
Voor-bijen en na-bijen
Padje besloot dat ze Bezige-bij een andere naam wilde geven. Het werd Dichter-bij. Deze naam deed veel meer recht aan het bijtje en 'Van het padje' sloot haar in haar hart. Ze had een nieuwe 'Verwarde C
avia', die echter alles behalve verward was maar wel een plek tussen donker en licht bood. Een plek die padje zo nodig had. 'Van het padje' had nog andere namen overwogen. Na-bij. Maar die naam reserveerde ze toch liever voor verwanten, familie die door bloedbanden nabij waren. Voor-bij dan. Nee, ze had teveel 'bijen' in haar leven voorbij zien komen. Toen padje nog een goed gevulde honingpot had bleven ze wel hangen, maar toen ze eenmaal van het padje was en balanceerde op de rand van de oneindig diepe en duistere put, waren ze gauw voor-bij. Zeker toen het allemaal wel erg lang duurde. Beter een naaste buur dan een verre vriend, dacht padje. Vandaar 'Dichter-bij'.
Gewoon 'zijn'
Dankzij Dichter-bij vereenzaamde padje niet, had ze een gesprekspartner over luchtige, en andere zaken die haar bezig hielden en had ze minder de neiging om zich lang rond te wentelen in de modder. Wanneer je zoals padje op de rand van de put staat is het heel erg belangrijk mensen om je heen te hebben die er 'gewoon' zijn, Zonder oordeel, zonder 'zorg-complex', zonder de behoefte je dingen te laten doen die je - nog - niet kan opbrengen en die je mogelijk wel over de rand van de put duwen als ze doorgezet worden. Mensen die dingen beloven en ze vervolgens ook waarmaken. Dat geeft weer wat vertrouwen in de wereld en dat heb je nodig wanneer je van het padje af bent. Padje gunt iedereen in haar situatie dan ook een 'Dichter-bij.
