'Van het padje' is nu helemaal 'van het padje af'. 'Verwarde cavia' gaat verhuizen naar Noorwegen! Hoe moet dat nu met padje? Cavia was haar schuilplaats tussen donker en licht. Via cavia hield padje nog een beetje contact met wat er in de wereld zoal gebeurde. En nu gaat verwarde cavia emigreren. Tom poes verzin een list!
Helemaal van het padje
Padje dreigt weer diep de put in te zakken waar ze net met zoveel moeite uitgeklommen was. Als je 'van het padje' bent is een veilige plek erg belangrijk. Staat die op de tocht dan kan dat een reden zijn om een een terugslag te krijgen. En zo voelde padje het. Alsof ze al in haar kistje onder de modder lag en tevergeefs klopte om gehoord te worden. Het lag best comfortabel eigenlijk. Ze hoefde even niets van zichzelf. Heel soms klopte er iemand op haar kistje en dan antwoordde ze. Padje wist dat het uiteindelijk wel weer goed zou komen. Maar ze wist ook dat ze hulp nodig had. Nu verwarde cavia er niet meer was moest ze een nieuwe 'life line' creëren.
Social media als 'life line'
In de stilte en de rust van haar kistje kreeg padje opeens een ingeving. Natuurlijk. Waarom had ze daar niet eerder aan gedacht? Ze zou haar 'contacten' in de buitenwereld benaderen via facebook, whatsapp, twitter. Zo hoefde ze niet te 'praten', want dat lukte nog niet, maar had ze toch contact met de 'levenden'. Wat een idee! Social media als 'life line' met de buitenwereld. Mailen kon ze natuurlijk ook. Ze moest denken aan haar 'vrienden' in het buitenland. De enorme stroom berichten die zij voortdurend via facebook en twitter de wereld instuurden. Soms was padje er helemaal 'gek' van geworden. Maar nu begreep ze het beter. Ook voor hen zijn de social media een 'life line', maar dan om contact te houden met het moeder-of vaderland.
Digitaal schuilen
En zo klom 'Van het padje' uit haar kistje. Wel bleef ze nog in de modder. Dat voelde beter dan het groene gras. En vanuit de modder begon ze de buitenwereld te bestoken met berichten op facebook. Gelukkig had ze nog een hele voorraad mooie foto's en die kon ze nu gebruiken om haar vrienden te 'triggeren'. Wat een raar woord eigenlijk, dacht padje. Wordt dat niet gebruikt door hulpverleners als je 'van het padje' af dreigt te raken? Wat was je trigger? Padje wilde zich nu echter niet laten afleiden. Ze was lekker bezig en begon meteen nog maar een tweede facebookpagina om zich te onderscheiden. Het voelde zowaar alsof er weer wat bloed door haar aderen ging stromen. En nu maar hopen dat de nieuwe 'context' wat opleverde. Veilige contacten bij wie padje, digitaal, kon schuilen zolang dat nodig was.
In de schaduw van 'verwarde cavia' zat 'van het padje'. Ze had hier maanden geleden haar toevlucht gezocht in de hoop van cavia te leren. Ze was een groot bewonderaar van haar columns in NRCHandelsblad en hoopte iets van de relativering en het vermogen tot zelfspot van cavia af te kijken. Ze dacht dat ze met deze vermogens het leven weer wat beter aan zou kunnen. Van het duister naar het licht was tot nu toe een te grote stap gebleken. Zo in het halfduister was het wel aangenaam toeven. Op de bodem van de put, omringd door een allesoverheersend zwart zat ze gelukkig al bijna tien jaar niet meer.
Schone prinses
Pad was niet altijd een pad geweest. Als je haar nu zou kussen zou er niet meteen een 'schone prinses' opstaan maar beter dan nu zou ze er zeker uitzien. Pad was pad geworden door tijdens de grote paddentrek van 2005 in de hectiek en chaos op een zijspoor te belanden. Ze had nooit gedacht dat haar dat zou overkomen. Ze was iemand die altijd maar doorging, dacht veel aan te kunnen en veel ballen tegelijk in de lucht hield. Dat was hoogmoedig gebleken, althans zo dacht pad er nu over vanuit haar schaduwplekje. Ze zag haar collega's en vrienden verder trekken, gezinnen vormen, kinderen krijgen, betere banen accepteren, meer geld verdienen en minder tijd krijgen.
In de modder
En pad was 'van het padje'. Ze lag het eerste jaar in een modderige greppel, uitgerangeerd, op een zijspoor beland. Voor een pad niet ongenaam zou je zeggen. Maar padje was het vermogen kwijt om nog ergens van te genieten. Alles was zwart, niets smaakte nog of naar karton, ze kon geen geuren meer onderscheiden, geen gezelschap verdragen en zelfs de tv was te veel. Zo erg was het dus eigenlijk niet dat weinig vrienden haar gezelschap nog zagen zitten. En pad zelf deed ook geen moeite om diegenen die nog wel moeite deden te 'belonen' voor hun trouw. En ach, zeg nou zelf, wie wil er nou naast een pad in bed liggen, met haar wrattige, weinig aaibare huid, uitpuilende ogen en witte buik. Brrrr.
Gewoon mens
En ook dat trok haar zo aan in verwarde cavia. Cavia was zo aaibaar. Ze had collega's en vrienden en ook al was lang niet alles rozengeur en maneschijn, het maakt verwarde cavia zo menselijk. En dat was nu net de grote wens van padje. Gewoon mens zijn, met een beetje leuk werk, een paar goede vrienden, af en toe eens met vakantie en een aardig huisje om naar te verlangen op reis. Ze was ooit mens geweest, maar nu 'van het padje', op een zijspoor, toeschouwer van leven van anderen. Een homp bruin vlees met wratten en oranje uitpuilende ogen. Niet zo gek dat ze pleinvrees had, depresisief was en het liefst in het duister verbleef.
